Από
τις διατάξεις του άρθρ. 1 του Ν. 2112/20 «Περί
υποχρεωτικής καταγγελίας συμβάσεως
εργασίας ιδιωτικών υπαλλήλων» (67 Α΄),
του άρθρου 1 και 5 του Ν. 3198/55 «Περί
τροποποιήσεως και συμπληρώσεως των
περί καταγγελίας της σχέσεως εργασίας
διατάξεων» (98 Α΄) και του άρθρου 669 παρ
2 ΑΚ . προκύπτει ότι η καταγγελία της
σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου έχει
το χαρακτήρα μονομερούς αναιτιώδους
δικαιοπραξίας και πραγματοποιείται
ελεύθερα εκτός αν περιορισθεί με συμφωνία
των μερών ή με διάταξη νόμου. Γνωστοποιείται
προς αυτόν προς τον οποίο απευθύνεται,
δε χρήζει αποδοχής εκ μέρους του, παράγει
δε τα έννομα αποτελέσματά της δηλαδή
τη λύση της σύμβασης εργασίας, από τότε
που η σχετική σαφής περί καταγγελίας
δήλωση περιέλθει κατά νόμιμο τρόπο σε
αυτόν προς τον οποίο απευθύνεται,
ανεξαρτήτως γνώσεως αυτού, αρκεί μόνον
να ήταν δυνατό υπό κανονικές συνθήκες
αυτός να λάβει γνώση της καταγγελίας,
τηρουμένων των τυπικών – από τις ως άνω
διατάξεις προβλεπόμενων – προϋποθέσεων
(Α.Π. 162/1983).
Από
τα ανωτέρω, συνάγεται ότι ανάκληση της
καταγγελίας της σύμβασης εργασίας που
γίνεται μετά την περιέλευση αυτής στο
πρόσωπο προς το οποίο απευθύνεται, δεν
έχει καμία νομική ενέργεια, γιατί με
μονομερή δήλωση του καταγγέλλοντος δεν
μπορεί να ανασυσταθεί η λυθείσα σύμβαση
εργασίας. Για την ανασύσταση της σύμβασης
απαιτείται σύμβαση. Συνεπώς εάν περιέλθει
μετά τη γνωστοποίηση της καταγγελίας,
δεν ανατρέπει τα αποτελέσματά της, και
μόνο νέα σύμβαση εργασίας μπορεί να
επιτρέψει τη συνέχιση της παροχής της
εργασίας, εφόσον βέβαια συγκατατίθεται
σε αυτό ο αντισυμβαλλόμενος (Μον Πρωτ.
Αθηνών 375/94, ΔΕΝ 1994, σελ. 648 – Α.Π. 162/83, ΔΕΝ
1983, σελ. 648 – Α.Π. 1238/85, ΔΕΝ 1986, σελ. 806 –
Α.Π. 2064/86, ΔΕΝ 1987, σελ. 940).
