Το
αίτημα την αγωγής θα πρέπει να
είναι με σαφήνεια προσδιορισμένο
κατ’άρθρο 216§1γ. Το αντικείμενο, είδος
και ύψος του αιτήματος δεσμεύει καταρχήν
τον ενάγοντα που δεν μπορεί να το
μεταβάλλει (223 εδ.α). κατ εξαίρεση είναι
δυνατό να περιορίσει το ύψος του (223
εδ.β) εάν ισχυριστεί την ύπαρξη μεταβολής
που το δικαιολογεί. Από το συνδυασμό
των διατάξεων των άρθρων 223, 295 παρ. 1 εδ.
2,297 και 526 Κ.Πολ.Δ συνάγεται, ότι ο
περιορισμός του αιτήματος της αγωγής
θεωρείται ως μερική παραίτηση από το
δικόγραφο και μπορεί να γίνει ωσότου
περατωθεί η δίκη στον πρώτο βαθμό με
τις προτάσεις όχι όμως και με την μετά
τη συζήτηση προσθήκη καθόσον αυτή
σύμφωνα με το άρθρο 270 §6 αφορά μόνο στην
αξιολόγηση των αποδείξεων και την
αντίκρουση των οψίμως προβληθέντων
ισχυρισμών. Προσοχή
χρειάζεται στον τρόπο περιορισμού
στην περίπτωση που το αίτημα της αγωγής
συντίθεται από περισσότερα από ένα
κονδύλια αφού θα πρέπει να διευκρινίζεται
ποια κονδύλια περιορίζονται και πόσο
ή αν περιορίζονται αναλόγως, διαφορετικά
υπάρχει αοριστία ως προς το αγωγικό
αίτημα καθόσον το Δικαστήριο δεν είναι
δυνατό να διαγνώσει σε περίπτωση που
κριθεί νόμω και ουσία βάσιμη η αγωγή
ποιες αξιώσεις θα πρέπει να αναγνωρίσει
και ποιες να επιδικάσει. (ΑΠ 30/2007
Ολομέλεια). Τέλος, ο περιορισμός
του αιτήματος της αγωγής στην κατ' έφεση
δίκη αποκρούεται και αυτεπαγγέλτως ως
απαράδεκτος και αν συναινεί ο αντίδικος
αφού αν ο περιορισμός της αγωγής μπορούσε
να γίνει και κατ' έφεση, οι διάδικοι θα
είχαν τη δυνατότητα να καταστήσουν με
τη βούληση τους ανενεργή την πρωτόδικο
απόφαση, η οποία όμως μόνον με τη χρήση
ενδίκων μέσων μπορεί να ανατραπεί
(Σ.Σαμουήλ, Η έφεσις, 1986, παρ. 486, Εφ.Αθ.
111/1995 Δνη 1995/1576, Εφ.Πατ. 476/1989 ΝοΒ 1990/1357 και
Αρχ.Ν. 1990/370).
Εξάλλου
από τη διάταξη του άρθ.2 του Ν. ΓΝΟΗ/1912
(περί δικαστικών ενσήμων", συνάγεται
ότι για αγωγές, επιβάλλεται τέλος
υπολογιζόμενο με βάση τη δηλούμενη στην
αγωγή αξία του αντικειμένου της. Αν ο
ενάγων παραλείψει να προκαταβάλει το
τέλος αυτό για το αντικείμενο της αγωγής
του, λογίζεται ερήμην δικαζόμενος,
σύμφωνα με το άρθ. 7 παρ. 1 του Ν.Δ.1544/1942,
με συνέπεια να απορρίπτεται η αγωγή
του, όπως ορίζει το άθρ. 272 ΚΠολΔ. Πάντως,
το δικαστικό ένσημο, λόγω του φορολογικού
χαρακτήρα του, μπορεί να καταβληθεί και
στο δικαστήριο του δεύτερου βαθμού (ΑΠ
6241 /2 ΝοΒ 21, 21, Ολομ. ΑΠ 642/70 ΝοΒ18, 1471,ΕΑ
8316/1982 Ελλ.Δικ. οπότε, αν ο ενάγων δικάσθηκε
ερήμην κατά την πρωτόδικη δίκη , λόγω
μη καταβολής του δικαστικού ενσήμου
επί του αντικειμένου της αγωγής του,
μπορεί να παραιτηθεί από το δικαίωμα
της ανακοπής και να ασκήσει απ' ευθείας
έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης, η
οποία έφεση θα λειτουργήσει ως ανακοπή
ερημοδικίας, με συνέπεια την εξαφάνιση
της εκκαλούμενης απόφασης και την κατ'
ουσία εκδίκαση της αγωγής, μετά την
καταβολή του προσήκοντος δικαστικού
ενσήμου (ΑΠ 312/73 ΝοΒ 21,1154, ΑΠ 313/73 ΝοΒ
21,1155, ΑΠ 267/75 ΝοΒ 23, 1063, ΑΠ 807/1958 ΝοΒ 7, 435, ΕΑ
7883/80 Ελλ.Δικ. 21, 702, ΕΑ 9801/82 Ελλ.Δικ.24.672.
